Louis Vuitton neden bu kadar pahalı?

Louis Vuitton çantası neden ikinci el bir arabadan daha pahalı?

Klasik Speedy 30’nun fiyatı yaklaşık 1.500 USD. Aynı çantanın limitli edisyonu? Rahatlıkla 50.000 USD’yi aşabiliyor. Bu, bisikletle BMW arasındaki fark gibi.

Çılgınca gelebilir, ama bu fiyatların arkasında 13 yaşında, 400 kilometreyi yürüyerek Paris ’e giden bir çocuğun hikayesi var. Louis Vuitton’un o zamanlar sadece hayalleri ve güçlü bacakları vardı. Bugün ise onun adı, son üç yılda %45 artışla 124 milyar USD değerinde bir imparatorluğa dönüştü.

Louis Vuitton neden bu kadar pahalı?

Görülüyor ki, konu üç katmandan oluşuyor. Birincisi zanaatkârlık – her çanta, yıllarca ustalığını geliştiren ellerden geçiyor. Burada sıradan fabrikalardaki gibi bir üretim bandı yok.

İkinci katman ise marka stratejisi. Louis Vuitton herkes için ulaşılabilir olmak istemiyor. “Özel olmak, değerin yarısıdır” – sektörde böyle söylenir. Bir şeyi almak ne kadar zorsa, onu o kadar çok isteriz.

fot. us.louisvuitton.com

Üçüncü katman ise psikolojik. İnsanlar pahalı şeyleri sadece daha iyi oldukları için almıyor. Aslında pahalı oldukları için alıyorlar. Kulağa garip gelse de, böyle çalışıyoruz.

Paris atölyesine göz atmadan önce, Louis Vuitton fiyatlarının arkasında gerçek üretim maliyetlerinin olduğunu anlamakta fayda var.

Zanaatkârlık ve birinci sınıf malzemeler: gerçek üretim maliyetleri

Bu beyaz önlüklü kadını görüyor musun? Asnières atölyesinde, bir masada, lambanın altında oturuyor. Önünde bir parça deri ve bir iğne var. Hiç acele etmiyor. Her dikişi sakin ve ölçerek yapıyor. Capucines çantasında standart olan, inç başına altı dikiş. Belki çok etkileyici gelmeyebilir, ama bunu günde sekiz saat boyunca yapmayı dene.

fot. us.louisvuitton.com

İşte bu pahalı ürünler böyle ortaya çıkıyor. Günde yüzlerce çanta üreten makinelerin olduğu fabrikalarda değil. Burada bir kişi haftada belki bir ya da iki parça üretiyor. Modele bağlı.

Bu kadın dikişe başlamadan önce, başka biri deriyi seçmek zorunda. Ve işte ilginç kısım başlıyor – 2021’den beri Capucines için kullanılan her deri Leather Working Group sertifikasına sahip. Yani bu derinin tüm yolculuğu kontrol edilmiş. Nereden geldiği, nasıl işlendiği, tabakhanenin nehirleri kirletip kirletmediği. Teoride kulağa hoş geliyor, ama pratikte bu tonlarca evrak ve daha yüksek fiyatlar demek.

“Sadece son ürün değil, asıl lüks onu üretme sürecidir” – sektörde böyle söylenir. Gerçekten de rakamlara bakınca, bu fiyatların neden böyle olduğu hemen anlaşılıyor.

Mesela Soleils kolyesini ele al. 1.600 saatlik işçilik. Bu, bir kişinin neredeyse tam zamanlı bir yıllık emeği demek. Tek bir mücevher. Belki kulağa inanılmaz geliyor, ama bu kolyenin her parçası ayrı ayrı, elle yapılıyor. Parlatma, birleştirme, kontrol etme. Sonra tekrar kontrol etme.

İtalya’da, Floransa yakınlarında küçük bir atölyede, kemer tokası yapan bir zanaatkârla tanıştım. Bana işini gösterdi – bir toka üç gün sürüyor. Bir kemer parçası için üç gün. Ama o tokayı eline aldığında, farkı hissediyorsun. Ağırlığı var, kalitesi var.

Küçük serilerdeki sorun, maliyetleri binlerce ürüne yayamaman. Ayda yirmi çanta üretiyorsan, her biri atölye, maaş ve malzeme masraflarını karşılamak zorunda. Fransa, İspanya ya da İtalya’da bu maaşlar hiç de düşük değil. İyi bir zanaatkâr, bir memurdan daha fazla kazanıyor.

fot. us.louisvuitton.com

İşte maliyeti artıran üç ana teknik:

• İnç başına hassas dikiş sayısıyla elde dikim
• Her bir deri partisi ayrı ayrı seçilir ve sertifikalandırılır
• Her adımda çok aşamalı kalite kontrol süreçleri

Bazen düşünüyorum, bunun bir anlamı var mı diye. Gerçekten bir çanta için bu kadar zamana gerek var mı? Ama sonra ortaya çıkan sonuca bakınca anlıyorum. Bu ürünler onlarca yıl dayanacak şekilde yapılıyor. Bir yıl kullanıp atmak için değil.

Asnières’deki atölyede yaklaşık 200 kişi çalışıyor. Herkesin kendi uzmanlık alanı var – biri sadece sapları yapıyor, diğeri sadece fermuarları, bir başkası ise tüm çantayı birleştiriyor. Bu bir üretim bandı değil. Daha çok, kendi hızında çalışan bir sanatçılar ekibi gibi.

Zanaatkârlığın bedelini bildiğimize göre, şimdi de lüksün kendisinin ne kadara mal olduğuna bakalım…

Ayrıcalıklılık, pazarlama ve Veblen etkisi: fiyatın psikolojisi

Louis Vuitton önünde hiç sıra gördün mü? 2023’te, sınırlı sayıda üretilen GO-14 çantası çıktığında insanlar saatlerce bekledi. Hemen satın alacak paraları yoktu diye değil. Sadece bu çılgınlığın bir parçası olmak istiyorlardı.

Bu tam bir Veblen etkisi — fiyat yükseldikçe arzu da artıyor. Thorstein Veblen daha 19. yüzyılda bazı ürünlerin değerini tam da fiyatından aldığını fark etmişti. Louis Vuitton bu oyunun ustası.

1896’daki o Monogram’ı düşün. Georges Vuitton onu başta sahte ürünlerle mücadele için tasarlamıştı. Bugün? Uzaklardan tanıyacağın bir statü sembolü. Bu desenli her çanta “buna gücüm yeter” diye bağırıyor. Mesele işlevsellik değil, toplumsal mesaj.

Sınırlı seriler ise manipülasyonun bir üst seviyesi. 2017’deki Supreme iş birliğini hatırlıyor musun? Fiyatlar uçtu, insanlar her şeyi aldı — logolu tuğlalar bile binlerce dolara satıldı. Saçma mı? Belki. Ama işe yarıyor.

Louis Vuitton bunu sistemli yapıyor. 2019’dan beri Altın Top için sandıklar, 2025’te LV Dream sergileri — her etkinlik talebi körüklüyor. Çanta satmıyorlar, hayal satıyorlar.

Ünlüler de bu oyunda rol alıyor. Bir yıldızın kırmızı halıda LV taktığını gördüğünde, markayı başarıyla bilinçaltında ilişkilendiriyorsun. Bu tesadüf değil – her böyle bir görünüm titizlikle planlanıyor ve karşılığı ödeniyor.

foto: us.louisvuitton.com

Ama bu oyunun ciddi maliyetleri de var. Louis Vuitton butiklerinin hepsi dünyanın en pahalı caddelerinde – Şanzelize, Fifth Avenue, Ginza. Metrekare başına kira bedelleri astronomik seviyede. Teksas’ta yeni açılan fabrika yüz milyonlarca dolara mal oldu. Çalışanlar Fransız standartlarına göre eğitildi. Tüm bunlar nihai fiyata yansıyor.

Bazen bu ayrıcalıklılık işini abartıyorlar mı diye düşünüyorum. Ama rakamlar yalan söylemiyor – ne kadar ulaşılmazsa, o kadar arzu ediliyor.

Psikoloji burada birkaç düzeyde işliyor. Öncelikle, beyin yüksek fiyatı otomatik olarak kaliteyle ilişkilendiriyor. İkincisi, LV sahibi olmak insana seçkin bir gruba ait olma hissi veriyor. Sanki milyonerler kulübüne üyelik gibi.

Louis Vuitton ’un pazarlaması davranışsal ekonomi dersi gibi. Ürün satmıyorlar – kimlik satıyorlar. Her reklam kampanyası bir çantayı göstermek değil, ait olmak istediğin yaşam tarzını sunmak üzerine kurulu.

Bu sert ve yumuşak faktörlerin karışımı satın alma kararını nasıl etkiliyor? Muhtemelen sandığından çok daha fazla.

Lüksün geleceği ne olacak? Alıcılar için sonuçlar ve öngörüler

Son zamanlarda lüks çanta almanın günümüzde gerçekten mantıklı olup olmadığını düşündüm. Sonuç? Aslında evet – ama akıllı olmak şart.

fot. us.louisvuitton.com

Tüm bunlardan çıkan temel sonuçlar? Öncelikle, zanaatkarlık hâlâ önemli ama aslında fiyat psikolojisi bu piyasayı yönetiyor. İnsanlar sadece bir çanta değil, statü satın alıyor. İkinci olarak, vintage Louis Vuitton Monogram neredeyse bir yatırım – yılda %10-20 değer kazanıyor, bu da bazı yatırım fonlarını geride bırakıyor.

Lüks dünyası hızla değişiyor. 2030 yılına kadar Asya, pazarın yarısından fazlasını oluşturabilir. Bu da demek oluyor ki markalar, bizim değil, oradaki zevklere göre şekil alacak. Şimdiden Avrupalı moda evlerinin, eskiden fazla gösterişli buldukları renk ve desenleri koleksiyonlarına kattıklarını görüyorum.

Sürdürülebilirlik artık moda bir slogan değil, zorunluluk haline geliyor. Genç nesiller, çevreyi yok eden bir markadan alışveriş yapmayacak. Ve NFT’ler… kulağa soyut geliyor ama dijital çantalar artık gerçek.

fot. us.louisvuitton.com

Gelecek için pratik öneriler:

1. Gerçekliği ayrıntılardan anlarsın – ipliğin kalitesi, dikişlerin düzgünlüğü, seri numaralandırması. Sahte ürünler uzaktan hoş görünebilir, ama şeytan ayrıntıda gizlidir.
2. Maliyet-başına-kullanım hesabı yap, satın alma fiyatını değil. 10 yıl boyunca kullanılan 3000 zł’lik bir çanta, yılda 300 zł demektir. Bazen başta daha fazla harcamak değer.
3. İkinci el piyasası senin dostun – ilk lüks ürünlerini oradan al, sıkıldıklarını ise sat. Vestiaire Collective veya yerel Facebook grupları tam bir hazine.

Aslında, fast fashion çağında insanların tekrar kalıcı şeyleri takdir etmeye başlaması garip. Belki de bu, ucuz ve değersiz ürünlerin fazlalığına karşı doğal bir tepki?

Geleceğin lüksü daha bilinçli, dijital ve Asya etkili olacak – fakat öne çıkma ihtiyacı insanlık kadar eski kalacak.

Maria LOU

moda editörü

Luxuryblog